Choćbym szedł ciemną doliną, zła się nie ulęknę, bo Ty, Panie, jesteś ze mną...

Dawno tutaj nie pisałam. Chcę opisać moje ostatnie trudności, których dość mocno doświadczam.

Tuż przed listopadowym wyjazdem w góry pojawiały się pierwsze oznaki braku mojego zaufania do Boga. Nie mogłam znaleźć z tatą trekkingów? Panika. Za moment Bóg mnie uspokajał, kiedy poddawałam się bezsilna, błądząc gdzieś na krawędzi rozpaczy. Kilkanaście minut po mojej kapitulacji napisała do mnie mama, która wyjechała na ok. 2 miesiące do Niemiec akurat o tym, że ma dla mnie buty, żebym włączyła Skype. 

"Jakie znowu buty? Moja mama wybiera zazwyczaj niewygodne, za małe lub za duże, lub po prostu takie, które mi się nie podobają przecież... No dobrze, ale będę się śmiać, jeśli Pan Bóg sobie ze mnie zażartuje i okaże się, że to trekkingi. Włączyłam Skype. Trekkingi. Mój rozmiar. Używane, dostała od sąsiadów. Całkiem porządne. Co lepsze? Zdąży mi je przekazać przed wyjazdem w góry... 

Góry.

Nie potrafię opisać mojego zachwytu nad każdym kawałeczkiem zieleni, brązowego drewna, błota, żółtych traw, krystalicznych strumieni, błękitnego nieba... a nawet zaciekawienia amarantowymi owocami- małymi kulkami, które znajdowały się w kupach kozic. Tak strzelałam, ale Wujek Google potwierdza i mówi, że to jest Jarząb Pospolity :)

Nie potrafię opisać majestatu i potęgi gór, które wprawiały mnie w nastrój jak najbardziej wzniosły i uroczysty. Jestem jak najbardziej nieidealna w tym swoim słabym pisaniu o uczuciach, które budzą się w człowieku, gdy poczuje się maleńki, jak nigdy przedtem, doświadczając zarazem wspaniałej wielkości dzieł Stwórcy. Marne są moje próby przekazania komukolwiek, jak bardzo zakochałam się w górach.

Tęsknię za górami. Chciałabym się tam przeprowadzić. A jeśli mi się nigdy nie uda, to przynajmniej oblegać wszystkie możliwe szlaki, kiedy tylko nadarzy się po temu okazja. I po prostu umrzeć w górach. Jeśli kiedyś będę miała umrzeć, chciałabym właśnie tam.

Jestem ogromnie wdzięczna Bogu, za cały wyjazd, któremu pobłogosławił wspaniałymi ludźmi, piękną pogodą i urokliwymi miejscami, w które nas wszystkich popchnął :)

Jestem także wdzięczna za trudy, których doświadczyłam. Nie wiedziałam, co się ze mną właściwie dzieje. Nie rozumiałam, dlaczego jest we mnie tyle złości. Czemu tak łatwo się denerwuję. Czemu nie akceptuję tego. I dlaczego po raz kolejny w życiu, po tak długim okresie szczęśliwego życia, poukładanego, znowu nie wiem, kim jestem. 

Szłam ścieżynką i czułam złość do współtowarzyszy, którzy śpiewali wesołe piosenki. O Panu Bogu. Gdyby tylko spróbowali mnie zmusić do śpiewania... zachęcić... miałam ochotę ich pobić. Ja. Mistrzyni opanowania i spokoju. 

Nie rozumiałam, skąd we mnie się wzięło tyle lęku i pesymizmu. Gdzieś wokół mojej duchowej osłony popękały uszczelki i szatan musiał znaleźć szczelinę, przez którą czmychnął do środka. Do mojej strefy bezpieczeństwa. Swoją decyzją, rozsądkiem nadal ufałam Bogu. Różnica była taka, że wciąż i wciąż byłam zastraszana. Wciąż i wciąż próbowałam kontrolować rzeczywistość wokół mnie. Czasami także innych ludzi w grupie- ponieważ jeden za wszystkich, wszyscy za jednego- do pewnego stopnia każdy był uzależniony od każdego i odpowiadał za bezpieczeństwo innych...

CDN