Pielgrzymkowe cuda

Plecak

Pierwszego dnia pielgrzymki wysiadł mi staw w kostce. Musiałam zabandażować stopę, a po każdym postoju, zanim rozchodziłam ból, kulałam. Krok taneczny zombie. Zaparłam się w sobie, jak zwykle. "Starsze panie mogą maszerować, a ja się poddam?" Chyba prędzej zamieniłabym się w prawdziwego zombie. Nie martwiłam się o to, co będzie, gdy będę musiała wrócić do domu. To pytanie było źle zadane. Obawiałam się jedynie tego: „Co, jeśli ten ból mi nie minie w przeciągu następnych trzynastu dni?” Perspektywa tego bólu w towarzystwie ogromnego zmęczenia nóg, na które organizm nie był przygotowany i obciążenia psychicznego nie była zbyt radosna. Każdy krok sprawiał mi ogromny ból. Taka tam, polska droga krzyżowa. Pocieszałam się całą pielgrzymkę, bo przecież każdy swój trud, zmęczenie i rany, każdą niewygodę i ból mogłam ofiarować w intencjach, w których szłam do naszej kochanej Mamy. Sądziłam, że ten ból nigdy nie minie, ponieważ ten związany ze stawem, musi wiązać się pewnie z dość poważnym obrzękiem, a już zwłaszcza, kiedy noga nie może odpocząć, tylko jest zmuszona do ciągłego marszu. Trzeciego dnia się zaskoczyłam. Ból zniknął. Po kilku godzinach zorientowałam się jednak, dlaczego. Bóg wiedział, że nie dam rady unieść tak wiele i jakoś tak to poukładał, odebrał go, tylko dlatego, że właśnie nadeszły najcięższe dwa dni pełni mojej kobiecości. Postój. Upał ponad 30 stopni. Zgubiłam znajomych. Było mi do tego stopnia słabo, że nie dałam rady wystać w kolejce po obiad. Byłam bezradna. Prawie płakałam, bo zawsze tak reaguję, gdy mam zemdleć. Zapytałam jednego ze znajomych braci o ketonal, ale nie posiadał. Kiedy przerwa się skończyła i ustawialiśmy się do wyjścia, ktoś mnie wołał przez mikrofon. Ksiądz. Byłam tak nieprzytomna, że zignorowałam to. Wszyscy się ustawiali już do wyjścia. Ja każdą wolną sekundę spędzałam na trawie, siedząc. Myślałam już tylko o tym, by jechać w karetce. Wtedy znikąd pojawił się kolejny brat, dał mi ketonal, wodę, i wziął ode mnie plecak. Skąd wiedział? Trwałam w swojej agonii, ale nagle przez moment poczułam się, jakby ktoś zatrzymał czas i naładował moje baterie. Dzięki Bogu! Ten brat mnie uratował. Pierwsze kroki były najtrudniejsze, ale później było już coraz lepiej. Na szlaku, gdy bardziej oprzytomniałam, miałam sobie za złe, że nie byłam w stanie wcześniej nawet podziękować, że zabrał mój plecak, że się tak mną zaopiekował. Od tamtej pory byłam pewna, że Bóg nie zostawił mnie samej sobie w tej ciężkiej sytuacji i tego nie zrobi, że działa również poprzez innych ludzi. Dziękowałam Mu bardzo w duszy i pomimo dalszego trudu, który jednak nie dobiegł końca, czułam się szczęśliwa. Czwartego dnia sytuacja się powtórzyła. Szliśmy w szczerym słońcu, trasą , gdzie jeździło mnóstwo samochodów. Zdarzało mi się, że ledwo oddychałam, patrząc z tęsknotą na pobocze. Znów tylko wyczekiwałam momentu, kiedy nadejdzie kres moich sił i wykonam kilka kroków w bok, by usiąść na trawie i zaczekać na karetkę. Znów zrobiło mi się słabo -i znów automatycznie do oczu napłynęły mi łzy. Zastanawiałam się, patrząc na rozgrzany asfalt pod nogami, co się stanie, jeśli nagle upadnę. Czy ktoś mnie z niego pozbiera? Czy może zostanę podeptana jak Mufasa w Królu Lwie? Zaciskałam jednak zęby i nikomu się nie skarżyłam, a swoje łzy ukrywałam pod wielkim rondem kapelusza. Ta chwila nie trwała długo. Znów znikąd pojawił się ten kochany brat. Nie chciałam oddać mu plecaka. Wiedziałam, jak bardzo jest mi duszno, gorąco i ciężko i miałam wrażenie, że jeśli mu go oddam, wtedy jemu też będzie aż tak bardzo źle, a nie chciałam tego. Wreszcie się zgodziłam, ale potem miałam do siebie żal, że zamiast widocznej ulgi, podziękowań, na mojej twarzy przed chwilą widniał skrzywiony grymas z domieszką buntu. Przez swój ciężar, którego nikomu nie życzyłam, mogłam wydać się niemiła. A on nie wiedział, ile dla mnie znaczy jego gest, który pozwolił mi dalej iść o własnych siłach. Skąd miał wiedzieć. Wpadłam wtedy na genialny pomysł, który podrzucił mi pewnie Duch Święty. Po prostu idąc gdzieś niedaleko, modliłam się w jego intencji. Cóż więcej mogłabym ofiarować, niż modlitwę? Podziękowałam mu też wieczorem.

W pewnym momencie pielgrzymki zauważyłam, że Bóg spełnia wszystkie pragnienia mojego serca, zaspokaja wszystkie moje potrzeby. Niewielkich cudów ciąg dalszy.

Taxi z nieba!

Pierwszy nocleg miałyśmy bardzo daleko od miejsca, gdzie wypakowywano bagaże. Nie wyobrażałam sobie dojść ze swoim wielkim plecakiem i chorą nogą. Gdy dochodziłyśmy z powrotem do bagaży, po zarezerwowaniu noclegu, byłam podłamana. Jak kruche i słabe jest ludzkie ciało... Po chwili jednak nadeszła nadzieja. Nie wiem, skąd ale nabrałam pewności, że znajdzie się jakiś samochód, który nas podwiezie z bagażami. Do tego stopnia, że przestałam w to wątpić. Wiedziałam bowiem, że nie ma możliwości, żebym wzięła swój plecak, a Bóg nie zostawi nas samych. Po dojściu do bagaży zauważyłyśmy samochód naszego brata ze wspólnoty, który przyjechał nas odwiedzić na pielgrzymce, o czym nie wiedziałam wcześniej. Oczywiście nas podwiózł. Moja radość była wielka.

Woda życia

Pewnego dnia podczas ogromnych upałów razem z dwoma siostrami zaczęłyśmy śpiewać: „Ześlij deszcz”. Naprawdę pragnęłyśmy deszczu. Upał wydawał się nie do zniesienia. 38 stopni w cieniu. Po raz pierwszy doświadczyłam, jak to jest mieć spieczone od słońca, wysuszone usta. Leżałyśmy na trawie w zbyt szybko uciekającym cieniu płota, wspominając zabawne słowa księdza: sauna, fitness i solarium w jednym. I to za darmo! Później śpiewałyśmy. Następnie nadeszło silne przekonanie o tym, że Bóg ześle nam ochłodę. Powiedziałam siostrom, że może nie w postaci deszczu, ale coś na pewno wymyśli. Nie wiedziałam, skąd to przeświadczenie się bierze, ale cieszyłam się i ufałam mu. Na następnym postoju, gospodarze, którzy ugościli nas częstując zupą, kanapkami, ciastem, herbatą, powiedzieli, że jest możliwość kąpieli u nich w domu. Nie miałyśmy ze sobą żadnych przyborów, dlatego też zastosowałam swój stary sprawdzony sposób chłodzenia. Zmoczyłam głowę i koszulkę. Przez pierwsze 10 minut czułam, jakby ktoś włączył klimatyzację na zewnątrz. Dopiero po 30 minutach zaczynałam odczuwać nieprzyjemne ciepło. Siostra nie poszła w moje ślady, ponieważ jedna pani trochę nas wystraszyła szokiem termicznym, udarem. Czułam jednak, że ufam Bogu bezgranicznie. Na następnym odcinku zespół muzyczny śpiewał „Jezusa ratownika”. Gdy śpiewałyśmy fragment: „Kto Tobie patrzy, prosto w oczy, ten się nie boi do wody wskoczyć...”, nagle nas olśniło i spojrzałyśmy na siebie znacząco. Ja z ogromną radością. Jakby tego było mało, akurat tego dnia i żadnego innego, jedna pani na trasie polewała nas wodą z węża, prosto z ogrodu, na ulicę, a co. Powiedziałam do sióstr, uradowana: „Mamy swój deszcz!”. Następnego, ósmego dnia pielgrzymki, po raz pierwszy spadł deszcz. Mieszkańcy wsi mówili nawet, że to pierwszy raz od półtora miesiąca.

Let it rain (Ześlij deszcz)
Arka Noego- Jezus ratownik

Podróżnych w dom przyjąć

Dwie kolejne modlitwy i zawierzenia. Pewnego dnia bardzo potrzebowałyśmy z siostrą skorzystać z normalnego prysznica. Naprawdę potrzebowałyśmy. Co prawda ciężko byłoby znaleźć pielgrzyma, który by nie potrzebował... ale nasza potrzeba była wzmożona. Na początku tego dnia było w nas wiele niepewności. Jednak znowu przyszedł do mnie spokój ducha, powiedziałam jej, że znajdziemy ten nocleg, bo on już dla nas gdzieś tam jest. Nie miałam co do tego wątpliwości. Nie pomyliłam się i tym razem. Nocleg u wspaniałych ludzi, którzy ugotowali nam obiad, rano przygotowali po dwie duże kanapki na podróż... Innym razem równie mocno odczuwałam potrzebę kąpieli. Było już zimno. Kolejna noc z rzędu w namiocie, z myciem w lodowatej wodzie w misce nie brzmiała zachęcająco. Zwłaszcza, że w nocy obudziłam się z zimna i nie mogłam zasnąć, czując, że moje ciało zamienia się w lód. Modliłam się o prysznic. Niespodziewanym trafem, w ostatniej chwili zostałam przygarnięta do domu. Ciepły prysznic, nawet już miałam zajętą kolejkę i czekałam tylko pół godziny! Spałam na wersalce! Brzmi to banalnie, ale dla pielgrzyma pod koniec trasy wędrówki, gdy trudno już o nocleg, takie warunki, wymodlone, są jak przedsmak raju. Bóg tak bardzo się o nas troszczy, kiedy Mu na to pozwalamy :)

Jabłko, mięta

Niosłam kabelek łączący tuby. „Noś kabelek, za dobrego męża!”. Dobrze, więc nosiłam za każdym razem, gdy miałam okazję. Lewego bicepsa mogę sobie podbudować, bo lewa ręka zawsze trochę słabsza. Przecież mnie nie zje ten kabel. Wręcz przeciwnie - czarny gumowy przewód ciągnął wszystkich naprzód! Po prawej stronie minęliśmy kosz z jabłkami. Tak bardzo chciałam jabłko i zasmucona, nadal trzymałam dzielnie w ręku kabelek. A jabłko przepadło. Nie zdążyłabym dobiec z powrotem ze swoją zabandażowaną nogą. Rząd za mną: „Kto chce jabłko? Mam dwa.” Ucieszyłam się. Później podobna sytuacja ze stoiskiem, gdzie pewna pani rozdawała miętę do picia w plastikowych kubeczkach jednorazowych. Nim się obejrzałam, parasol był gdzieś hen za horyzontem. Znów ten sam zawód. Przyszła jedna z sióstr. „Proszę Ania, to dla Ciebie, specjalnie wzięłam.” Tym razem to już zachciało mi się śmiać. Niczego mi nie brakowało.

Czarna lina przewodząca, wymadlać męża pomagająca

Sprawa kabelka. Nosiłam go twardo, a co. Modliłam się o dobrego męża. Główną intencją mojej pielgrzymki było wymodlenie wspaniałego mężczyzny. Pewnego dnia, na postoju... Słyszę swoje imię, gdzieś z tłumu. Odwracam głowę. Zmęczona, brudna, klejąca się. Przed moimi oczami stoi mój chłopak, w stroju kolarza, na rowerze, ze słonecznikiem dla mnie w ręku. Podbiegłam do niego i przytuliłam go. Większość nieznanych mi osób zaczęła bić brawo. Nie wiedziałam, że przyjedzie. Błądził po różnych pielgrzymkach, z rozbitym ekranem telefonu, nie chcąc też zepsuć niespodzianki. Jechał 180km, całą noc. Wracał rowerem z wyprawy ze Szwajcarii, został ze mną na pielgrzymce, by dojść wspólnie na Jasną Górę. Byłam w szoku. Zaraz musieliśmy się rozstać, ponieważ przerwa się skończyła, a on miał rower. Spotkaliśmy się na kolejnym postoju, gdzie dotarł jeszcze na rowerze. Dochodziliśmy do kościoła pielgrzymkową kolumną. Jego jeszcze nie widziałam. Po drodze mijaliśmy ludzi, którzy nam machali z chodników. Machałam i ja. Macham na prawo, macham na lewo... A tam stoi on, z kartką z moim imieniem, serduszkiem i moim zdjęciem... Zawstydziłam się, bo wszyscy musieli to widzieć, ale bardzo mi się to podobało. Śmiałam się, że już nie muszę nosić kabelka.

Bóg działa przez innych

Pewnego dnia, przed Koronką do Bożego Miłosierdzia, poczułam wewnątrz pragnienie śpiewania jej. To przyszło nagle i było takie pewne. Podczas pielgrzymki nigdy nie brałam sama mikrofonu do ręki -trochę się go bałam, za tubą nie było odsłuchu, a co najbardziej przeważyło to fakt, że staram się dbać o swoją pokorę. Przecież Bóg i tak słyszy mój śpiew. To pragnienie jednak jak się pojawiło, tak nie chciało zniknąć. Pomyślałam: „Boże, przecież wiesz, że ja nie wezmę tego mikrofonu.” Chwilę później usłyszałam za sobą swoje imię i nazwisko. Ktoś o mnie mówił. Oczywiście nie zwracał się do mnie, więc zignorowałam to. To był brat od plecaka. Za moment drugi raz. Tłumaczył komuś, kim jestem. Za moment pojawiła się przy mnie pewna siostra, która podała mi mikrofon, mówiąc: „Miałam Ci przekazać mikrofon.” Nie broniłam się już wtedy. Nie poszło mi może najpiękniej na świecie, ale wiedziałam, że Bóg chciał, bym Mu śpiewała.

Hello, Mike

Jeśli jesteśmy już przy sprawie mikrofonu... Niefortunnie się złożyło, że aż pierwsze pięć razy, gdy ktoś dawał mi mikrofon, lub prosił bym śpiewała nic mi nie wychodziło. Nie potrafiłam śpiewać do mikrofonu. Wydawało mi się, że albo za wolno idziemy, i ciężko mi pracować przeponą, albo nie miałam tekstu, bo mi ktoś zabrał, albo miałam za cicho włączony mikrofon, lub w ogóle nikt się nie zorientował, że miałam wyłączony. Co innego, gdy bolały mnie stopy i wrzeszczałam z całej pary, by poczuć, że żyję, a jednocześnie chwalić Pana i pozwolić Mu w tej modlitwie zabrać mój ból. Zawsze po chwili śpiewania do mikrofonu następował koniec. Czułam się źle z tym, nie odczuwałam nigdy satysfakcji. Może dlatego też wolałam sama go nie brać? Pewnego razu jednak ksiądz ponownie mi go wręczył. Pomyślałam, że nie chcę kolejny raz powtórki z rozrywki. Pomodliłam się, również do Ducha Świętego. Zaskoczyłam się, jak bardzo to zwykłe westchnienie modlitewne poskutkowało! Wtedy na tej pielgrzymce śpiewało mi się najlepiej. Nawet powiem, że ładnie śpiewałam :)

Sandały i płaszcz

Pewnego wieczoru nie mogłyśmy znaleźć noclegu. Zmobilizowana resztkami sił, w akcie desperacji, odłączyłam się od sióstr, z którymi zawsze miałam nocleg, przeszłam samotnie połowę wsi w poszukiwaniu domu. Z wielkim plecakiem na plecach, oczywiście. Przecież jestem strong woman. Byłyśmy w kontakcie. Niczego nie znalazłam. Usiadłam przy drodze, by napić się wody. Nie miałam już sił na noszenie wielkiego plecaka. Kiedy walczyłam z pokusą popadnięcia w rozpacz, wzywając Boga, nagle zauważyłam, że stało się coś niesamowitego. Przede mną zatrzymał się samochód. Brat zajmujący się sprawami porządkowymi zapytał, czy mnie gdzieś podwieźć. Chwilę wcześniej dowiedziałam się, że dziewczyny znalazły nocleg niedaleko bagaży, na moje szczęście w nieszczęściu -daleko ode mnie. Podwiózł mnie, a ja znów poczułam się głupio. Jak mogłam wątpić, że Bóg mnie zostawił samą sobie na tej drodze? Tego wieczoru na mszy ksiądz zwrócił również uwagę na kazaniu na to, że nie możemy zachowywać się, jakby wszystko nam się należało. Powinniśmy doceniać każdy przejaw dobra, nie możemy niczego wymagać od gospodarzy. Nie mają obowiązku nas przyjmować. Znów nadeszły mieszane uczucia, ponieważ razem z siostrami przyznałyśmy się przed sobą, że nie do końca byłyśmy zadowolone, a niektóre z nas narzekały, właśnie tego dnia. Następnego dnia zespół muzyczny śpiewał: "Nie warto na drogę tę, sandałów i płaszcza zabierać (...) o dach nad głową zabiegać..." Dopiero wtedy dotarło do mnie, że mój wysiłek wędrówki po wsi był bezsensowny. Zmęczyłam się niepotrzebnie. A nocleg znalazł się "przypadkiem", gdy pewna pani sama podeszła do moich sióstr i zaproponowała. Moja ufność zamarła na czas tego wysiłku. Wszystko chciałam sama. O własnych siłach. A bez Boga nie ma nic.

Msza polowa
Na jednej z mszy polowych miałam kilka ciekawych doświadczeń, których się nie spodziewałam. Po pierwsze najpierw w głowie pojawiły mi się słowa: "Ufaj córko!". Widziałam je niemalże napisane. Zdziwiłam się, bo byłam ich pewna, a wzięły się, po ludzku rzecz biorąc: znikąd. Wiedziałam, że nie są to słowa skierowane do mnie. Do siostry siedzącej obok. Coś jednak powstrzymało mnie od przekazania jej tych słów. Kolejne wydarzenie cechujące się niezwykłością, to "Ojcze nasz" ... odmawiane po włosku przez księży. Nie jestem teraz pewna, czy na pewno to był ten język. W każdym razie, brzmiało to bardzo mistycznie przez dodatkowy efekt chóru wielu męskich głosów i tym razem mogło mi się tylko zdawać, że czułam obecność Boga wśród nas, Ducha Świętego, ale nie mogę tego powiedzieć. To była przecież Msza Święta. On na pewno tam był, przyszedł po prostu tak zwyczajnie. O ile o Jego jakimkolwiek przyjściu można w ten sposób powiedzieć. Na koniec zespół muzyczny, który odpowiadał za oprawę mszy, zagrał: "Jesteś królem". Część osób, resztkami sił się podniosła i wykonywała odpowiednie gesty. Również wstałam, mimo że chwilę wcześniej nie miałam siły się podnieść. Ten moment był jednym z piękniejszych, bo w moim odczuciu był idealny. Po mszy zabrałam się za przekazywanie słów siostrze. Nie zdążyłam, ponieważ rozpłakała się, martwiąc o swoją nogę. Bała się, że odeślą ją do domu. W tym momencie przekazałam jej słowa, które się pojawiły wcześniej w mojej głowie. Zdziwiłam się, że aż tak bardzo pasują.

Kiedy ranne wstają Anie
Jako ostatnia opuściłam pokój. Założyłam wielki plecak i z wielkim bólem stóp ruszyłam w kierunku miejsca wymarszu. To była jedna z tych smutnych chwil. Ciężkich. Dobra. Tak naprawdę, to miałam ochotę się rozpłakać. Zauważyłam, że za mną podąża ksiądz z gitarą. Nie zdawał sobie z tego sprawy, ale odgonił ode mnie wszystkie demony rozpaczy! Dogonił mnie, zaczął mi grać i śpiewać piosenkę o mnie... że sobie idę i prowadzi mnie Anioł Stróż, dalszych słów nie pamiętam. Uśmiechnęłam się automatycznie. A później tak z serca. Każdy by to zrobił. Mój plecak zrobił się jakoś tak o kilka kilogramów lżejszy... Następnie brat od plecaka oznajmił, że cieszy się z moich podziękowań, mówiąc kilka ciepłych słów i przytulając. Moje jeszcze odrobinę zachmurzone niebo stało się czyste. Jeszcze przed wymarszem Bóg przygotował dla mnie garść miłości, żebym tylko nie była smutna. Jakże On o mnie dba! W głowie mi się to przestaje mieścić.